woensdag 21 september 2011

Lien en Mien

Managers hebben het echt niet gemakkelijk, denk ik, als ik de stapels aan zelfhulpboeken voor die stumpers in de boekenwinkel zie liggen. Allemaal geschreven door echte leiders die het algemeen belang dienen met het neerpennen van hun gouden tips over Hoe het wel moet! Boeken over leiderschap: ik blader er graag doorheen. Nee, niet om er zelf een te kunnen worden. Zelfmanagement is al niks voor mij. Vind het gewoon leuk om te lezen hoe een zelfverklaard goeroe na ruim vijfhonderd bladzijden “kijk mij nou toch eens” concludeert met het advies “doe nou maar gewoon wat ik zeg”. In gedachten zie ik dan hoe de grote herder een enorme kudde toekomstige machthebbers voortdrijft over het ware pad en aanspoort met aanvullende tips als “durf jezelf te zijn en wees vooral uniek en authentiek”.

Leiderschapsstijlen volgen elkaar in sneltreinvaart op. En er wordt steeds wat anders verwacht. Regeer je net - vol plezier - als generaal vastberaden met ijzeren vuist, moet je ineens je helm weer inruilen voor geitenwollen sokken en sandalen. Blijkt het toch beter om het gesprek met je teamleden aan te gaan: om er samen uit te komen, weetjewel. Vind je een mooi advies? Dan ben je zeker verslaafd aan hoofdpijn. Er zijn er hier dus genoeg die dolgraag het gesprek met je willen aangaan. Ikzelf kom dan ook graag wel “even” bij je langs met de waarheid. Wil jij allemaal vast enorm graag horen. Wees wel snel, want voor je het weet is ook dit avontuur alweer voorbij. Mag je gaan luisteren naar de klant: sta je weer in krijtstreep in diens winkel. “Hè, wat vervelend toch, vind je ons van de Belastingdienst nog steeds zo eng”? Je overweegt serieus de mogelijkheid om hem dan maar geheel te vrijwaren van aanslagen: je moet toch wat om het vertrouwen van deze zielenpoot te kunnen winnen. En dan sta je ineens in je vrijetijdskloffie temidden van je team op de hei: ja hoor, teambuilding is weer eens in. In de ijdele hoop enig groepsgevoel in “dat lekker stelletje van jou“ te kweken besteed je de laatste restjes budget aan idiote spelletjes: misschien vallen ze - na een dagje zaklopen en koekhappen - inderdaad wel huilend van geluk in elkaars armen omdat ze eindelijk “verbinding” hebben gevonden. Rond het kampvuur eindig je het festijn dan hand in hand met je buddy’s om gezamenlijk luidkeels het Kumbaya aan te heffen. Misschien dat deze wedergeboren saamhorigheid je team kan verleiden tot het verrichten van enig zinvolle activiteit tijdens kantooruren. Zou moeten werken volgens “het boek”.

De verveling slaat blijkbaar al snel toe op het achterdek van het bootje in het belastingparadijsje. Te snel en te vaak ontstaat er de gedachte om het hulpeloze volk dan maar te trakteren op een boek met de echte “aanvliegroute”. Aanvliegen?! Het beest in mij begint spontaan te stuiteren. De drang om met twee gestrekte armen het strottenhoofd van de dader van dit taaldelict aan te vliegen, weet ik gelukkig nog net te onderdrukken. Tja, het valt me als liefhebber enorm zwaar om een storm aan taalmisbruik te doorstaan.  

Onlangs heeft hij de nieuwste visie aan ons verkondigd. Uit de eindeloze stortbui aan moeilijke woorden begrijp ik dat we het voortaan met Lean and Mean mogen gaan doen. Schitterend plan. Wat extra handjes kunnen we hier best nog wel gebruiken. Twee van de leeggevallen werkplekken zijn alvast voorzien van een voorzichtig stapeltje uit onze riante achterstand. Ben benieuwd wanneer Lien en Mien eindelijk eens gaan beginnen.